Yüksek Ateşte Pişen Ruhlar

Hayat bazen insanın üzerine dev dalgalarla gelir. Omuzlarınızın kaldıramayacağı yükler, içinizi kavuran acılar ve sizi derinden sarsan olaylar… Bunlar insanı ya tüketir ya da dönüştürür. Bu ateşte kül olmakla çelik gibi güçlenmek arasında bir seçim mi yapmalı?

Büyük ruhlar, büyük acılarla yoğrulur.

Fakat yinede insan bir noktadan sonra hayatta kalmanın, nefes almanın ötesine geçtiğinin farkında olur. Hayata devam etmek, yalnızca yürümek değil, her adımda biraz daha yıpranmak gibi gelir.

Gün geçtikçe tükenmiş hissedersiniz ama bir şeyin hala sizi ayakta tuttuğunu gözlemlersiniz. Buna da içten içe öfkelenirsiniz.

Bu acı beni yıkardı…

O şey nedir? Alışkanlık mı, inat mı, yoksa sadece başka bir seçeneğinizin olmaması mı?

Bazı acılar geçmez.

Bazı kayıpların yerine bir şey koyamazsınız. Bazen dünya, sizi un ufak etmek için dönmeye devam eder. Ve siz, tüm bu yıkıntının ortasında, kül olup savrulmakla, küllerinizden yeniden doğmak arasında gidip gelirsiniz. Ama her iki ihtimalde de, bir şey hiç değişmez: Ateş sizi yakmaya devam eder.

En karanlık günleriniz, ruhunuzdaki ışığı fark etmenizi sağlayabilir mi? Böyle bir ışığın varlığına olan inanç, ruhunuzu besleyen cılız bir umut mudur?

Büyük ruhlar yüksek ateşte pişer, güçlenir ve dünyaya saçılırlar.

Ruh, içinde ateş taşıyorsa hiçbir rüzgar söndüremez artık.

 

Fatma KIVRAK