BİR GURBET HİSSİ: AİDİYETSİZLİK

Yeni bir kente geldiğinde geçmişini doğup büyüdüğün yerde bırakıyorsun. Öğrenmen gereken yeni duraklar, yeni sokaklar, yeni insanlar oluyor. Kendi kültürüne yabancı bir yerde, yeni bir sen var etmeye çalışıyorsun.

Hangi sokak denize çıkar? Hangi sokak caddeye çıkar bilmiyorsun? Üstelik bazen hiçbir sokak denize çıkmaz! Tekrar keşfetmen gerekecek…

O sokakları keşfetmen gerekecek, demiştim. Çünkü artık otobüsler o alıştığın duraklarda durmayacak. Yeni duraklar olacak. Belki birkaç kez kaybolacaksın. Sokaklar çocukluğun kokmayacak, annenin seni eve çağırırken ki sesi hiç çınlamamış olacak o sokaklarda… İlk aşkının anısını zamanla unutacaksın belki, çünkü o ilk kez buluştuğunuz merdivenli sokaktan geçemeyeceksin…

Yeni bir yere ilk geldiğinde ilk gördüğün yer, o yerin merkezi oluyor. Hiçbir şey ifade etmeyen vitrinler, ışıklar, kalabalık. Herkes bir yere yetişme telaşındayken sen bomboş hissediyorsun.

Çarşıda, pazarda o köşede durup bir şeyler satan “dede” hiç olmayacak mesela. Tanıdık biri ile karşılaşma ihtimalin hiç olmayacak. Oysa kendi memleketinde herkes tanıdıktı sanki…

Bu “aidiyetsizlik” duygusunu aşman zor olacak. Yeni anılar, yeni insanlar biriktirmek biraz zaman alacak. Ama alışacaksın. İnsanoğlu her şeye alışır…

Nihan Küçükkendirci