KADIN OLMAK

Kadın olmak… Dünyanın en güzel ama belki de en lanetli şeyi.

Doğduğumuz andan itibaren üzerimizde birçok kimlik oluşur. Bize yüklenen sıfatların sayısı saymakla bitmez. Birilerinin namusu, birilerinin yardımcısı/hizmetçisi, birilerinin karısı, kızı, kardeşi… oluruz. Sahi, biz ne zaman sadece “bir insan” olabiliriz?

Yükümlülüklerimiz de çoktur. Her zaman evimize ve ailemize hizmet etmek zorundayızdır, hatta öyle ki “misafir” konumunda dahi olsak kalkıp hizmete devam etmemiz gerekir. Bize yüklenen işlere asla ara veremeyiz, tatilimiz yoktur. Hayatımızın her anında insanların bizden beklentileri yüksektir. Her işte başarılı olmak zorundayız, yoksa asla “gerçek bir kadın” olamayız. Okula gidiyorsak hem derslerde başarı sağlamalıyız hem de evin kızı olarak ev işlerini yüklenmeliyiz. Evlenemezsek/evlenmezsek “evde kalmış” sayılır, evlenirsek de hem işe gitmeli hem de yine tüm ev işlerini üstlenmeliyizdir. Bir çocuk isteyip istememe hakkına sahip değilizdir mesela. İstemezsek kesin “kusurluyuzdur.” Çocuğumuz olursa bakımı bize aittir ama biz dışında herkes nasıl yetiştireceğimize karar verir. Çünkü “cahilizdir.” Sezaryen doğum bizi “yarım anne” yapar, çünkü normal doğuma cesaret edememişizdir. Tüm bunların yanında eşimizi hoş karşılamak, sürekli bakımlı olmak, ev işlerini eksiksiz yerine getirmek ve eğer gidiyorsak işimizde de başarılı olmamız beklenir. Kendimizi de sürekli korumalıyızdır. Daha doğrusu biz “güçsüz varlıklar” olarak sayıldığımız için, yanımızda bizi koruması gereken bir erkek muhakkak olmalıdır. “Peki erkekler bizi kimden koruyor?” diye düşünmeden edemiyor insan.

Tüm bunlara rağmen, yine de güzellikleri de saymakla bitmez. Her gittiğimiz yeri çiçek bahçesine çeviririz. Sorumluluk sahibi, her şeyin güzel yanını gören, vücudumuz içinde bir can yetiştirme gücüne sahip, her işi hakkıyla yapan kişiliklerizdir.

Yani… her şeye rağmen kadın olmak, güzelliklerin ötesinde bir şeydir.

Haber : Dilara Baydi